Ο «Θαργήλιος άρτος των απαρχών».

Ο «Θαργήλιος άρτος των απαρχών».

Δήμητρα - Χλόη, Μεγάλη μητέρα. Καθάρισέ με απο την αρώστια που (δικαίος) έστηλε ο Δήλιος Θαργήλιος Απόλλωνας... Μα πιο πολύ καθαρισέμε απο την ντροπή που γενούν τα ατοποίματα μου. Γνωρείζω πως «Φαρμακοί», δεν θα στολιστούν, με φύλα και καρπούς συκιάς, για μενα... Ούτε θα είθελα κάποιος άλλος «αντιπαθείς» στην Πόλη, να διοχθεί, στη θέση μου! (Εγώ είμαι ο πιο ποταπος απο όλους») Μάρτυράς μου, όμως, ή Άρτεμης, η παρθένα - κυνιγύτρα των δασών, πως, ότι έκανα, το έκανα απο ανοησία και όχι απο υπεροψία απέναντι στους Θεούς! Δέξου, απο εμένα, Μητέρα, το «Θάργηλο - άρτο των απαρχών», και καθάρισέμε! (*)

(*) «Θαργήλια» Γιορτή 6-7 Θαργηλιώνος - 7 μήνας Αττικού Ημερολογίου. (Μάις) Γιορτή καθαρμού που γείνωνταν 6-7 Θαργηλιώνος, τον 7 μήνα του Αττικού ημερολογίου... τον Μάιο δηλαδή. Γείνωνταν προσφορες με άρτους φτιαγμένους απο ΑΠΑΡΧΈΣ συγκομιδης... Ταυτόχρονα, δύο αντιπαθείς «Φαρμακοί», στολίζωνταν με Σύκα και διόχνωνταν απο την Πόλη. Έτσι τυρίτο το έθιμο του (Ελληνικού και όχι Βιβλικού) «αποδιοπομπέου τράγου» στην αρχαία Αθήνα, αλλα και αλλού με παραλαγές.

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

Aπόλλωνα φωτεινέ... Xαίρε!


.................................................................................................
http://el.wikipedia.org/wiki/Απόλλων
.................................................................................................

Εσύ, τιμημένε Γιέ του Δία, που πρώτος στη λύρα, στην κιθάρα και στο αυλό είσαι!
Εσύ, που ξέρεις της μουσικής όλα τα βήματα, τους δρόμους και τα μέτρα...
και που κανένας δε σε ξεπερνά στη χάρη και το τραγούδι.
Eσύ, που τις χορδές του νου, της καρδιάς και τις ψυχής παίζεις στα δάχτυλα σου...
Απόλλωνα τρανέ τοξότη, φωτεινέ. Που τα τέρατα του σκοταδιού, τα δύσοσμα και τα φοβερά, εξολοθρεύεις. Τοξευτή θανατερέ, που κανείς από τη σαΐτα σου δε γλιτώνει...

Σε σένα προστρέχω.
Γλίτωσε με, από τον αιμοβόρο Πύθωνα (το φόβο) που φωλιάζει στα κατάβαθα της ψυχής μου. Kαθάρισε με, από το μίασμα, που γεννά η αμαρτία... και στείλε το θεϊκό γιό σου, τον Aσκληπιό, να γιατρέψει το πονεμένο μου κορμί.
Και εγώ, σου δίνω υπόσχεση πως άλλη φορά... ούτε για το παίξιμο της κιθάρας μου θα παινευτώ ούτε για τις ριξιές του τόξου μου, μα ούτε και για τις μαντεψειές μου! ...γιατί, πιο τρανός Κιθαρωδός, πιο αλάθητος Τοξότης, πιο σοφός Προγνώστης, από εσένα, άλλος, δεν υπάρχει!

Tιμημένε Aπόλλωνα φωτεινέ...
Δήλιε, Τοξότη, Λοξία, Μάντη, Ιαματικέ... Xαίρε!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου