Ο «Θαργήλιος άρτος των απαρχών».

Ο «Θαργήλιος άρτος των απαρχών».

Δήμητρα - Χλόη, Μεγάλη μητέρα. Καθάρισέ με απο την αρώστια που (δικαίος) έστηλε ο Δήλιος Θαργήλιος Απόλλωνας... Μα πιο πολύ καθαρισέμε απο την ντροπή που γενούν τα ατοποίματα μου. Γνωρείζω πως «Φαρμακοί», δεν θα στολιστούν, με φύλα και καρπούς συκιάς, για μενα... Ούτε θα είθελα κάποιος άλλος «αντιπαθείς» στην Πόλη, να διοχθεί, στη θέση μου! (Εγώ είμαι ο πιο ποταπος απο όλους») Μάρτυράς μου, όμως, ή Άρτεμης, η παρθένα - κυνιγύτρα των δασών, πως, ότι έκανα, το έκανα απο ανοησία και όχι απο υπεροψία απέναντι στους Θεούς! Δέξου, απο εμένα, Μητέρα, το «Θάργηλο - άρτο των απαρχών», και καθάρισέμε! (*)

(*) «Θαργήλια» Γιορτή 6-7 Θαργηλιώνος - 7 μήνας Αττικού Ημερολογίου. (Μάις) Γιορτή καθαρμού που γείνωνταν 6-7 Θαργηλιώνος, τον 7 μήνα του Αττικού ημερολογίου... τον Μάιο δηλαδή. Γείνωνταν προσφορες με άρτους φτιαγμένους απο ΑΠΑΡΧΈΣ συγκομιδης... Ταυτόχρονα, δύο αντιπαθείς «Φαρμακοί», στολίζωνταν με Σύκα και διόχνωνταν απο την Πόλη. Έτσι τυρίτο το έθιμο του (Ελληνικού και όχι Βιβλικού) «αποδιοπομπέου τράγου» στην αρχαία Αθήνα, αλλα και αλλού με παραλαγές.

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

Άρη, πολεμικέ... Χαίρε!


.................................................................................................
http://el.wikipedia.org/wiki/Άρης_(μυθολογία)
.................................................................................................

Τιμημένε «νόμιμε» γιέ, του Δία και της Ήρας, που πατέρας είσαι του Φόβου...
Bροντόφωνε, σιδεροχέρι, εκπορθητή ορμητικέ... που όπλα φονικά κραδαίνεις...
και που κανένας δε σε ξεπερνά στη μάχη και τη σφαγή!
Εσύ, που ναούς δεν έχεις στις πόλεις... αλλά Τρόπαια στήνεις στα πεδία των μαχών...
και που βωμούς δεν κατέχεις... αλλά σε στοιβαγμένα σώματα σκοτωμένων ανάβεις την πυρά σου.
Άρη τρανέ, πολεμικέ θανατερέ, που πάντα αιματοβαμμένος είσαι... και που άλλο γλέντι δε γνωρίζεις από τις Ιαχές των νικητών, το βρόντο των τοίχων, το ρημαδιό των πόλεων και τον επιθανάτιο ρόγχο των σφαγμένων...

Eσύ ανδροφάγε, που πάντα θυμωμένος είσαι,
γιατί όλλοι σε αποφεύγουν... και το όνομά σου σαν ακούσουν... φτύνουν στον κόρφο τους...
και που, πολλοί, αμελούν να σου θυσιάσουν, γιατί κανείς δε σε θέλει στην πόλη του...

Σε σένα προστρέχω, γιατί γνωρίζω πως, χωρίς ορμή, ανδρεία και μαχητικότητα τίποτα δεν κερδίζεται.
Άρη πολεμικέ, στάσου μακριά από την πόλη μου... αλλά κάνεμε ικανό πολεμιστή και αν χρειαστεί, εμφύσησε μου θεϊκή μανία και ορμή, πρώτος στη μάχη να ριχτό.
Ξεχώρισέμε και εγώ, σου δίνω υπόσχεση πως... άλλη φορά, στο βωμό σου, φωτιά να ανάψω δε θα αμελήσω... ούτε σφαχτάρια σε σένα θα αρνηθώ... και θυμιάματα θα καίω μπρος στην εικόνα σου... γιατί, πιο φοβερός Θεός από εσένα, άλλος, δεν υπάρχει!
Γιατί εσύ είσε ο Πόλεμος... ο Πατήρ των Πάντων!

Tιμημένε Άρη πολεμικέ... Xαίρε!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου