Ο «Θαργήλιος άρτος των απαρχών».

Ο «Θαργήλιος άρτος των απαρχών».

Δήμητρα - Χλόη, Μεγάλη μητέρα. Καθάρισέ με απο την αρώστια που (δικαίος) έστηλε ο Δήλιος Θαργήλιος Απόλλωνας... Μα πιο πολύ καθαρισέμε απο την ντροπή που γενούν τα ατοποίματα μου. Γνωρείζω πως «Φαρμακοί», δεν θα στολιστούν, με φύλα και καρπούς συκιάς, για μενα... Ούτε θα είθελα κάποιος άλλος «αντιπαθείς» στην Πόλη, να διοχθεί, στη θέση μου! (Εγώ είμαι ο πιο ποταπος απο όλους») Μάρτυράς μου, όμως, ή Άρτεμης, η παρθένα - κυνιγύτρα των δασών, πως, ότι έκανα, το έκανα απο ανοησία και όχι απο υπεροψία απέναντι στους Θεούς! Δέξου, απο εμένα, Μητέρα, το «Θάργηλο - άρτο των απαρχών», και καθάρισέμε! (*)

(*) «Θαργήλια» Γιορτή 6-7 Θαργηλιώνος - 7 μήνας Αττικού Ημερολογίου. (Μάις) Γιορτή καθαρμού που γείνωνταν 6-7 Θαργηλιώνος, τον 7 μήνα του Αττικού ημερολογίου... τον Μάιο δηλαδή. Γείνωνταν προσφορες με άρτους φτιαγμένους απο ΑΠΑΡΧΈΣ συγκομιδης... Ταυτόχρονα, δύο αντιπαθείς «Φαρμακοί», στολίζωνταν με Σύκα και διόχνωνταν απο την Πόλη. Έτσι τυρίτο το έθιμο του (Ελληνικού και όχι Βιβλικού) «αποδιοπομπέου τράγου» στην αρχαία Αθήνα, αλλα και αλλού με παραλαγές.

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

Άρτεμης, παρθένα κόρη κηνιγήτρα... Χαίρε!


.................................................................................................
http://el.wikipedia.org/wiki/Άρτεμις
.................................................................................................

Εσύ, που για παιχνίδια έχεις τόξο και σαΐτες. Που ευχαριστιέσαι με τα τρεχαλητά και τα γαβγίσματα των άγριων σκύλων... και που για μόνη συντροφιά, έχεις τα Ελάφια, τους Κάπρους και τα Λιοντάρια... «Πότνια Θηρών» που, αλίμονο σε αυτόν που θα τοξέψει τα αγαπημένα σου αγρίμια χωρίς να σε τιμήσει... Άκου, έναν ταπεινό και κουρασμένο θηρευτή που σε καλεί!

Κόρη Tρανού Κρονίδη Θεού και δίδυμη Αδελφή του Aπόλλωνα του τοξευτή, που μόνο με αυτόν, μαζί, ανταγωνίζεστε στο ρίξιμο της σαϊτιάς...
Παρθένα θεσπέσια και φοβερή, που γυμνή τρέχεις στις πλαγιές και τα ξέφωτα.
Άρτεμης, θεά απλησίαστη, που παραμένεις κρυμμένη από τα βέβηλα βλέμματα των μιαρών θνητών... Άκουσε κ’εμένα!

Αρχαία θεά, κόρη και αδελφή, που ζεις μέσα στα σκιερά δάση, που ξαποσταίνεις σε σπιλώματα, που αχνό πατάς πάνω σε φυλλωσιές κάτω από αιωνόβια Γαβριά. Eσύ, που μόνη καθρεφτίζεσαι (τις φεγγαρονυχτιές) πάνω σε απαστραπτουσες υδάτινες επιφάνειες και λίμνες μυστικές... Θεά κηνιγήτρα, που ξεδιψάς μόνο με τρεχούμενο νερό της γης, από καθάριες πυγές βγαλμένο... Mη με αγνοήσεις!

Άρτεμης, πανώρια θεά της βλάστησης και του κυνηγιού, Εσύ, με τα πολλά -γεμάτα- στήθη, που πλούσια ρέουν από αυτά, ευωδιαστό γάλα και γλυκύτατο μέλι... γλύκανε και μένα, δίνοντας μου να πιώ από τους θεϊκούς χυμούς σου! Άσε με να μπω (για μια φορά ακόμα) στο δασωμένο κυνηγότόπο σου... χάρισέ μου εύνοια και κάνε να έχω πλούσια θηρά. Χάρη σε σένα, ας γεμίσει και πάλι με καλούδια το τραπέζι μου...

Άκου, Άρτεμης - Θεά και μένα τον ταπεινό και κουρασμένο θηρευτή και στάσου δίπλα μου!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου