Ο «Θαργήλιος άρτος των απαρχών».

Ο «Θαργήλιος άρτος των απαρχών».

Δήμητρα - Χλόη, Μεγάλη μητέρα. Καθάρισέ με απο την αρώστια που (δικαίος) έστηλε ο Δήλιος Θαργήλιος Απόλλωνας... Μα πιο πολύ καθαρισέμε απο την ντροπή που γενούν τα ατοποίματα μου. Γνωρείζω πως «Φαρμακοί», δεν θα στολιστούν, με φύλα και καρπούς συκιάς, για μενα... Ούτε θα είθελα κάποιος άλλος «αντιπαθείς» στην Πόλη, να διοχθεί, στη θέση μου! (Εγώ είμαι ο πιο ποταπος απο όλους») Μάρτυράς μου, όμως, ή Άρτεμης, η παρθένα - κυνιγύτρα των δασών, πως, ότι έκανα, το έκανα απο ανοησία και όχι απο υπεροψία απέναντι στους Θεούς! Δέξου, απο εμένα, Μητέρα, το «Θάργηλο - άρτο των απαρχών», και καθάρισέμε! (*)

(*) «Θαργήλια» Γιορτή 6-7 Θαργηλιώνος - 7 μήνας Αττικού Ημερολογίου. (Μάις) Γιορτή καθαρμού που γείνωνταν 6-7 Θαργηλιώνος, τον 7 μήνα του Αττικού ημερολογίου... τον Μάιο δηλαδή. Γείνωνταν προσφορες με άρτους φτιαγμένους απο ΑΠΑΡΧΈΣ συγκομιδης... Ταυτόχρονα, δύο αντιπαθείς «Φαρμακοί», στολίζωνταν με Σύκα και διόχνωνταν απο την Πόλη. Έτσι τυρίτο το έθιμο του (Ελληνικού και όχι Βιβλικού) «αποδιοπομπέου τράγου» στην αρχαία Αθήνα, αλλα και αλλού με παραλαγές.

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

Ποσειδώνα, Κρονίδι τιμημένε... Χαίρε!


.................................................................................................
http://el.wikipedia.org/wiki/Ποσειδώνας
.................................................................................................

Θεέ τριαδικέ, ισάδελφε του Δία και του Άδη.
Κρονίδι - Τιτάνα τιμημένε, που τα ύδατα εξουσιάζεις...
και που τίποτα δεν φεύγει πέρα από την οργή, ή την εύνοιά σου.
Eσύ, Θεέ-προστάτη των θαλασσινών περαμάτων,
που τον Ωκεανό, και τα Πελάγη, και τους Ποταμούς διατάσεις
και που τα υδάτινα ρεύματα ρυθμίζεις και διαφεντεύεις.

Ποντικέ, πλατύστηθε γαλάζογένι και γαλανομάτη...
που φύκια, όστρακα και αχινοί μπλέκουν στα μαλιά σου...
Εσύ, που με την τρίαινα σου αναδεύεις τις υγρές αβύσσους
Θεέ-τρομερέ της Tρικυμίας, αλλά και Θεέ-γαλήνιε της Nηνεμίας...
εσύ που ξέρεις και υποτάσεις πάντα τις ταραγμένες μας καρδιές
και που μερεύεις τα ανεξέλεγκτα πάθη και τις συγκινήσεις μας.

Γοργοπόδαρε αλογατάρη, φίλε των ταύρων, Ποσειδώνα Τιτανικέ...
που κάνεις τη γη να τρέμει, να σείεται και να σχίζετε στα δύο,
που βουνά βουλιάζεις... και νησιά φανερώνεις από το πουθενά...
Eσύ, που Θενίδες, νύμφες και βασίλισσες θνητές, σε ερωτεύονται παράφορα
και που θεϊκούς γιους έχεις σκορπίσει πάμπολους ανάμεσα στους βροτούς...
...γλίτωσέ μας από την μιζέρια και δώσε μας ενδιαφέροντα μακρινά ταξίδια.

Tαξίδεψε μας Θεέ, σε ήρεμα νερά... και φτάσε μας σε απάνεμα λιμάνια
Χάρισέ μας Ούριο άνεμο και φανέρωσε μας, τα μυστικά περάματα, τα θαλασσινά
Οδήγησέ μας σε ερωτικά νησιά, σε τόπους μυθικούς και πόλις μαγεμένες...
...και μη δείξεις σε μας, το ανταριασμένο πρόσωπο σου, ούτε την δίκαια οργή σου,
γιατί, εμείς, απλή ναύτες, δίχως γνώμη ήμασταν στα καράβια των Δαναών...
την Τρία δεν την πατήσαμε με τη θέλησή μας... ούτε τους ναούς βεβηλώσαμε από μόνοι μας...

Καλόκαρδε Ποσειδώνα... σε σένα προστρέχουμε!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου