Ο «Θαργήλιος άρτος των απαρχών».

Ο «Θαργήλιος άρτος των απαρχών».

Δήμητρα - Χλόη, Μεγάλη μητέρα. Καθάρισέ με απο την αρώστια που (δικαίος) έστηλε ο Δήλιος Θαργήλιος Απόλλωνας... Μα πιο πολύ καθαρισέμε απο την ντροπή που γενούν τα ατοποίματα μου. Γνωρείζω πως «Φαρμακοί», δεν θα στολιστούν, με φύλα και καρπούς συκιάς, για μενα... Ούτε θα είθελα κάποιος άλλος «αντιπαθείς» στην Πόλη, να διοχθεί, στη θέση μου! (Εγώ είμαι ο πιο ποταπος απο όλους») Μάρτυράς μου, όμως, ή Άρτεμης, η παρθένα - κυνιγύτρα των δασών, πως, ότι έκανα, το έκανα απο ανοησία και όχι απο υπεροψία απέναντι στους Θεούς! Δέξου, απο εμένα, Μητέρα, το «Θάργηλο - άρτο των απαρχών», και καθάρισέμε! (*)

(*) «Θαργήλια» Γιορτή 6-7 Θαργηλιώνος - 7 μήνας Αττικού Ημερολογίου. (Μάις) Γιορτή καθαρμού που γείνωνταν 6-7 Θαργηλιώνος, τον 7 μήνα του Αττικού ημερολογίου... τον Μάιο δηλαδή. Γείνωνταν προσφορες με άρτους φτιαγμένους απο ΑΠΑΡΧΈΣ συγκομιδης... Ταυτόχρονα, δύο αντιπαθείς «Φαρμακοί», στολίζωνταν με Σύκα και διόχνωνταν απο την Πόλη. Έτσι τυρίτο το έθιμο του (Ελληνικού και όχι Βιβλικού) «αποδιοπομπέου τράγου» στην αρχαία Αθήνα, αλλα και αλλού με παραλαγές.

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

Το «ΟΧΙ» του Μελέαγρου


.....................................................................................................

Ο Λαόνικος από τη Ιωνία, εύκολα, λόγια έλεγε παχιά... και το «ΟΧΙ» το είχε πάντα πρόχειρο στην καθημερινότητα του. «ΟΧΙ σε ΟΛΑ» έλεγε με στόμφο και πολύ συχνά, κατέκρινε, όλους αυτούς που... απερίσκεπτα (κατά την γνώμη του) πρόθυμα έλεγαν «ΝΑΙ» στους ισχυρούς. Όμως τύχαινε να είναι πλούσιος και να έχει δούλους και χωράφια και εργαστήρια που έφτιαχναν όμορφα κεραμικά. (Iδιαίτερα οι αμφορείς του ήταν φημισμένοι και πουλιόνταν σε όλη τη Mεσόγειο) Όλοι στην Ασιατική ακτή τον σέβονταν και πολλοί - για πολλά - ζήταγαν την γνώμη του. Κανείς ποτέ δεν του αρνούταν κάτι... ούτε κάποιος, έλεγε «ΟΧΙ» στα «θέλω» του, χωρίς συνέπιες! Βλέπεις οι χορηγίες του, προς το Σατράπη ήταν πλούσιες, μεγάλες και πολλές!

Ο Μελέαγρος αντίστοιχα, ήταν ένας φτωχός αγρότης, κάπου στην Αττική. Κάτι λιγοστά ελαιόδεντρα και μερικά μελίσσια ήταν όλο και όλο το βιός του. Kανείς ποτέ δε ρώτησε την γνώμη του για τα «μεγάλα πράγματα» και στην Αγορά, όταν πήγαινε, οι πιο πολλοί τον απέφευγαν, γιατί λίγο διέφερε από τους άτυχους που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα. Μα, όταν ήρθαν οι Πέρσες, αυτός αρνήθηκε (όπως οι άλλοι) να εγκαταλείψει την πατρογονική του εστία... και όταν οι βάρβαροι άρχισαν να κόβουν και να καίνε τις Αττικές ελιές... αυτός μάζεψε τις κυψέλες γύρο του και δέθηκε σε ένα από τα δέντρα του. Έμεινε εκεί για πάντα αρνούμενος να υποκύψει.

Σήμερα, η προτομή του Λαόνικου πιθανών να στολίζει κάποιο Mούσειο (?) Μην ξαφνιαστείτε αν, στις γυαλιστερές σελίδες κάποιου μουσειακού οδηγού, τον δείτε να ποζάρει (ως έκθεμα) πρώτος - πρώτος! Εξάλλου στην ζωή του πλήρωσε πολλά χρυσά για να του συμβεί αυτό...

...το Μελέαγρο όμως, σίγουρα δεν τον γνωρίζει και δεν τον τιμά κανείς. Δε θα δείτε προτομή του, ούτε ταφικό μνημείο, ούτε λήκυθο που θα φέρει το όνομά του! Η ασήμαντη παρουσία του και η ανόητη (για πολλούς) θυσία του... δεν καταχωρήθηκε καν (ούτε σαν υποσημείωση) στην «Ελληνική Γραμματεία».
Βλέπετε, τα υποκριτικά «ΟΧΙ» των ισχυρών, καταγράφωνται εύκολα... μα, τα τιμημένα «ΟΧΙ» των αδύναμων, αυτά μένουν άγνωστα ή, γρήγορα λησμονιούνται.

Τιμή λοιπόν, στο «ΟΧΙ» του Μελέαγρου... και στον κάθε Μελέαγρο!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου