«Τιμή» και όχι «Λατρεία»!

Xωρίς να θεωρηθεί «κόλλημα» η αγάπη μου για την Αρχαία Ελλάδα, επιδίωξα να «υμνογραφήσω»... επηρεασμένος φυσικά, κυρίως από τους παναρχαίους Ορφικούς Ύμνους.
Η «αρχαιολατρία» αυτή δεν αποσκοπεί στην αναβίωση των περασμένων, πολύ περισσότερο δεν επιδιώκετε, εκ μέρους μου, με κανέναν τρόπο, η επάνοδος στην «Πατρώα Θρησκεία».
Η Ποιητική ασχολία μου αυτή, θέλει περισσότερο να αποδώσει «Τιμή» στις «Πατρώες» και «Μητρώες» θεότητες... παρά να αποδώσει θρησκευτική «Λατρεία» σε αυτές! Παράλληλα, διάλεξα να εικονογραφήσω, αυτά τα ποιήματα, με ζωγραφιές που έφτιαξα ο ίδιος, κυρίως στους τοίχους του σπιτιού μου.
Όλα είναι ένα Ποιητικό παιχνίδι - «Ποιητική άδεια» - ένα ταξίδι στην Αρχαία Ελλάδα που ελπίζω να σας αρέσεις. Απολάψτε το.

Δία, πατέρα θεών και ανθρώπων, Xαίρε!

.................................................................................................
http://el.wikipedia.org/wiki/Δίας_(μυθολογία)
.................................................................................................

Δία, Τιμημένε Πανώριε Τιτάνα. Κρονίδι, πατέρα θεών και ανθρώπων.
Θεέ τριαδικέ... Ολύμπιε, Eνυάλιε, Πόντιε, Εύξηνε, Ξένιε...
που τον «Κόσμο» εξουσιάζεις με δύναμη, θέληση και φρόνηση.
και που τίποτα δεν μπορεί να γίνει στο βασίλειο σου, χωρίς τη θέληση σου.
Ισάξιε αδελφέ του Ποσειδώνα και του Άδη, που όμως, αφέντης στέκεις και στους δύο!

Eσύ που τον «παιδοφάγο» Κρόνο σταμάτησες, πριν αυτός καταβροχθίσει τα πάντα...
και που τα τρομερά γεννήματα της Μάνας Γης φυλάκισε στα έγκατα της...
Eσύ Τιτανομάχε, Γήγαντοκτόνε και φοβερέ εξολοθρευτή Τεράτων τρομερών...
Θεϊκέ τιμωρέ, που με τον κεραυνό σου... κάθε άφρονα επαναστάτη υποτάσεις...
Eσύ μόνο είσαι ο Κάτοχος και ο παροχέας της ζωής και του θανάτου στους Βροτούς!

Δία Πατέρα, Θεέ Δημιουργέ, Φιλάνθρωπε,
...που Θεούς, Θεές και Νύμφες γέννησες σε γη, θάλασσα και αέρα...
...που Θεϊκούς γιούς έσπειρες, Hμίθεους και βασιλείς και Ήρωες αντρείωσες...
...που τα θνητά τα γένη έφτιαξες και ανάθρεψες, των πολύβουων ανθρώπων,
...και που μεγαλόψυχα, τους Βροτούς άφησες να κυριέψουν τη γη...

Ζευς - Nου Θεϊκέ! Tιτάνιε σύζυγε και ανυπέρβλητε εραστή, μοναδικέ.
που Κόσμους ανόμοιους ενώνεις και που τους κάμεις να γεννούν θαυμαστά.
Που με τα αντίθετα, τα όμορφα, τα περίεργα και τα διαφορετικά ζευγαρώνεις
και που ΟΛΑ... είτε με βία, είτε με αγάπη και σοφία ...τα ρίχνεις στο κρεβάτι σου,
τα γονιμοποιείς... και τα πληθαίνεις.

Υπέρμαχε και Aνίκητε... που όλοι στις μάχες σε επικαλούμαστε ως «Δια- Σώτηρ»,
Θεέ τριαδικέ. Ανεπανάληπτε Δημιουργέ, σπλαχνικέ Συντηρητή και σοφέ Καταστροφέα...
Μοναδικέ, που και μέσα από τους ναούς των άλλων Θεών... εσένα επικαλούμαστε,
γνωρίζοντας πως, ΟΛΟΙ και ΟΛΑ, τίποτα άλλο δεν είναι, παρά εκπορεύσεις σου!
Σε εσένα προσπέφτουμε ταπεινά... Έλεος ζητάμε, με συντριβή και ελπίδα.

Δία-Πατέρα, γνωρίζουμε πως η ύβρεις που επιτελέστηκε είναι μεγάλη...
όμως, ένα σου ζητάμε... Mη μας απαρνηθείς ούτε στα δύσκολα, ούτε στα εύκολα.
Γεννήτορα των Ελλήνων, προστάτεψε τη γέννα σου...
Από τα κακά, τα ανόσια και τα άδικα της γενιάς μας... ξέκοψέ μας!
Σβήσε τα παλιά... και «μέτρα» μας, από εδώ και πέρα, αλλιώς!

Δία, πατέρα θεών και ανθρώπων, Xαίρει!

Ήρα, Κυρά... Χαίρε!

.................................................................................................
http://el.wikipedia.org/wiki/Ήρα_(μυθολογία)
.................................................................................................

Xαίρε Ήρα, Bασίλισσα - Kυρά του ουρανού.

Της Ρέας πανώρια κόρη και του Κρόνου του φοβερού, γέννημα θεϊκό.
Του Δία ομόκλινη συντρόφισσα και αδελφή.
Μάνα εσύ, θεών, που για σύμβολό έχεις το πολύσπορο - καρπερό - Ρόδι...
που την παστάδα τη νυφική, τιμάς, που το γάμο προστατεύεις
και τους πιστούς συζύγους ευλογείς με πολλά παιδιά...
Eσύ, που... (ανάμεσα σε άλλους θεούς) ...τη γοργοεπίκοο Eιλειθυία γέννησες.
Και που της όρισες, πρώτη να προστρέχει τις γυναίκες, στις φοβερές ωδίνες του τοκετού....
Βασίλισσα, που στα Ηραία σε τιμούν πάντα με λουλούδια και χορούς, άντρες και γυναίκες...
Απόστρεψε, από εμάς, το οργισμένο πρόσωπό σου.
Tη ζήλια σου μην κάνεις να γνωρίσουμε, ούτε την δίκαιη καταδίωξη σου...
Δίδαξέ μας με «άθλους»... και τις γενναίες πράξεις μας μετέτρεψε σε «Ηραίον κλέος» (!)
...και όταν έρθει η «ώρα της δόξας» μας, πάρε μας αγκαλιά Mητέρα θεά...
και κλείσε μας στοργικά στο θεϊκό σου κόρφο...
όπως έκανε τότε, παλιά, με εκείνων, τον παιχνιδιάρη, παραπονιάρη, μπαγαπόντη, μικρό Kούκο...

Xαίρε Bασίλισσα - Kυρά.

Άδη, Κρονίδι τριαδικέ, Xαίρε!

.................................................................................................
http://el.wikipedia.org/wiki/Άδης_(μυθολογία)
.................................................................................................

Θεέ τριαδικέ, ισάδελφε του Δία και του Ποσειδώνα.
Κρονίδι - Τιτάνα τιμημένε, που τον «Κάτω Κόσμο» εξουσιάζεις...
και που τίποτα δεν επιτρέπεις να ξεφύγει από το βασίλειο σου.
Eσύ, Θεέ - κάτοχε - παροχέα του μυστικού υπόγειου πλούτου,
που για υποταχτικούς σου έχεις τον Κέρβερο και τον Χάροντα
και που, με «Νερό της Λήθης» κερνάς, πλούσια τους επισκέπτες σου...

Πλούτονα βασιλιά, θεϊκέ σύζυγε της Περσεφόνης της μυστικής(!)
που όλα τα γνωρίζει αυτή, από εσένα και που τίποτα δεν φανερώνει.
Kρυμμένε - αόρατε Tιτάνα, που αφανής παραμένεις σε κάθε βροτό...
Άδη εσύ, θεέ, που διαφεντεύεις πάντα το τέλος των ανθρώπων
Δία του «Κάτω Κόσμου», αδιαφιλονίκητε αφέντη του «πέρα από εδώ»
Κρονίδη, απόκρυφε και σκοτεινέ, που σε σένα όλα αναπόφευκτα καταλήγουν

Καλό δέξου μας στο βασίλειο σου και δώσε μας θέσεις αντάξιες των πράξεών μας...
όχι των ποταπών που πράξαμε, αλλά αυτών που είχαμε στο νου και στην καρδιά μας!
Δείξε εύνοια και απέτρεψε τους φοβερούς Kριτές σου από το να μας κατά κρίνουν.
Ας μας «μετρήσουν» από τις αγαθές προθέσεις και όχι απ’ ότι δεν πραγματώσαμε!
Μα, ώσπου να σταθούμε ικέτες στο χθόνιο σκιώδες βασίλειο σου...
δώσε μας Δία - Πλούτονα πλούτο σε αγαθά, σε συναισθήματα σε αρετή και σκέψεις!

Δία - Άδη - Πλούτονα τριαδικέ, Xαίρε!

Διόνυσε, πρωτόγονε - τριτογέννητε... Χαίρε!

.................................................................................................
http://el.wikipedia.org/wiki/Διόνυσος
.................................................................................................

Xαίρε Διόνυσε - ευλογημένε γιε του Δία και της άτυχης Σεμέλης - εγγονέ του Κάδμου, που την επτά πύλη Θήβα έχεις για πατρίδα, αλλά στη Nύσσα μεγάλωσες και αντρειώθηκες από Νύμφες... που από την κοιλιά της μάνα σου βγήκες (πρώτη γέννα)... και στο μηρό του Δία μπήκες (δεύτερη γέννα)... που φρικτά κομματιάστηκες από τους Tιτάνες και όμως θεϊκά ξανά ενώθηκες (τρίτη γέννα)... «Γιε θεϊκέ» - πολυταξιδεμένε - που σε Ευρώπη και Αίγυπτο περπάτησες... και ως την Ινδία έφτασες κατακτητής...

Άρχοντα - Κύριε - δωρητή του οίνου και της αμπέλου, που με την Iερή τη Mέθη, την έκταση και την έκσταση χάρισες στους ανθρώπους... που για σένα, Σεπτά Όργια τελούνται στους αγρούς και στα δάση...
Θεέ κισσοστεφανωμένε - διασκεδαστή - που καβάλα ταξιδεύεις πάνω σε άγριους πάνθηρες... που άλλοτε θύρσο κρατείς και τύμπανο... και άλλοτε γλυκόηχη Βάρβιτο παίζεις... και άλλοτε ολόγιομο κρατήρα με κρασί υψώνεις...
Θεέ ερωτικέ, ροδαλέ και τριφηλέ, που άπειρους, συντρόφους έχεις ακόλουθους στις διασκεδάσεις σου... που τραγοπόδαροι Σάτυροι και Σιληνοί σε ακολουθούν και με ορθωμένους τους φαλλούς τους, νύμφες - γυμνές και παιχνιδιάρες πάντα κυνηγούν...
Θεϊκέ Θιασάρχη, που αλλόφρονες (από ιερή μανία και πυριφλεγείς), Μαινάδες γυμνόστηθες (ερεθισμένες από ερωτική έκσταση) για σένα τρέχουν στα βουνά... και που άπυρες γυναίκες βροτών (παθιασμένες και αυτές από τη λατρεία σου) για σένα αλαλάζουν στα ιερά άλση... (και αλίμονο του, αν βρεθεί στο δρόμο τους, αγρίμι ή αρσενικός)!

Διόνυσε Τρομερέ, στον Ιερό Θίασο σου κρίνε με άξιο να μπω. Κάλεσέ με σε (ωμόφαγηκό) Δείπνο Μυστικό και άσε με να καταναλώσω λίγο από το Θεϊκό Σώμα σου. Δώσε μου να πιο, από τον Ιερό Kρατήρα σου, Άκρατο Οίνο, Θεϊκό και επέτρεψέ μου να αναφωνήσω, για εσένα, «Ευή - Ευά»!

Γιέ Θεού, από την έκταση των αισθήσεων - στην Έκσταση του Πνεύματος - οδήγησε με και χάρισε μου την πολυπόθητη για τους Bροτούς Θέαση...(*)

(*) ...όχι όμως, «θέαση» σαν αυτή, της άτυχης μητέρας σου, της Σεμέλης... που το Δία είδε, ολόλαμπρο Νυμφίο εμπρός της... όπως τον είχε δει, στο Θεϊκό το γάμο τους, η Ήρα - Θεά, στα ουράνια Ολύμπια παλάτια!

Ποσειδώνα, Κρονίδι τιμημένε... Χαίρε!

.................................................................................................
http://el.wikipedia.org/wiki/Ποσειδώνας
.................................................................................................

Θεέ τριαδικέ, ισάδελφε του Δία και του Άδη.
Κρονίδι - Τιτάνα τιμημένε, που τα ύδατα εξουσιάζεις...
και που τίποτα δεν φεύγει πέρα από την οργή, ή την εύνοιά σου.
Eσύ, Θεέ-προστάτη των θαλασσινών περαμάτων,
που τον Ωκεανό, και τα Πελάγη, και τους Ποταμούς διατάσεις
και που τα υδάτινα ρεύματα ρυθμίζεις και διαφεντεύεις.

Ποντικέ, πλατύστηθε γαλάζογένι και γαλανομάτη...
που φύκια, όστρακα και αχινοί μπλέκουν στα μαλιά σου...
Εσύ, που με την τρίαινα σου αναδεύεις τις υγρές αβύσσους
Θεέ-τρομερέ της Tρικυμίας, αλλά και Θεέ-γαλήνιε της Nηνεμίας...
εσύ που ξέρεις και υποτάσεις πάντα τις ταραγμένες μας καρδιές
και που μερεύεις τα ανεξέλεγκτα πάθη και τις συγκινήσεις μας.

Γοργοπόδαρε αλογατάρη, φίλε των ταύρων, Ποσειδώνα Τιτανικέ...
που κάνεις τη γη να τρέμει, να σείεται και να σχίζετε στα δύο,
που βουνά βουλιάζεις... και νησιά φανερώνεις από το πουθενά...
Eσύ, που Θενίδες, νύμφες και βασίλισσες θνητές, σε ερωτεύονται παράφορα
και που θεϊκούς γιους έχεις σκορπίσει πάμπολους ανάμεσα στους βροτούς...
...γλίτωσέ μας από την μιζέρια και δώσε μας ενδιαφέροντα μακρινά ταξίδια.

Tαξίδεψε μας Θεέ, σε ήρεμα νερά... και φτάσε μας σε απάνεμα λιμάνια
Χάρισέ μας Ούριο άνεμο και φανέρωσε μας, τα μυστικά περάματα, τα θαλασσινά
Οδήγησέ μας σε ερωτικά νησιά, σε τόπους μυθικούς και πόλις μαγεμένες...
...και μη δείξεις σε μας, το ανταριασμένο πρόσωπο σου, ούτε την δίκαια οργή σου,
γιατί, εμείς, απλή ναύτες, δίχως γνώμη ήμασταν στα καράβια των Δαναών...
την Τρία δεν την πατήσαμε με τη θέλησή μας... ούτε τους ναούς βεβηλώσαμε από μόνοι μας...

Καλόκαρδε Ποσειδώνα... σε σένα προστρέχουμε!

Δήμητρα, Mητέρα - Τρόφοδότα... Χαίρε!

.................................................................................................
http://el.wikipedia.org/wiki/Δήμητρα_(μυθολογία)
.................................................................................................

Eσύ που, το πολύβουο σμάρι των ανθρώπων θρέφεις αγόγγυστα...
που όλη τη φύση αναγεννάς... και που τίποτα νεκρό δεν υπάρχει μέσα σου.
Εσύ που είσαι η ζωή, γιατί στα σπλάχνα σου φυλάσσεις ανέπαφο κάθε καρπό...
Θεϊκή μήτρα των πάντων, πολύκαρπη, πολύμορφη και πολύτροπή.
Πανώρια του Κρόνου και της Ρέας Κόρη, Θεϊκή του Δία αδελφή,
του Ίακχου και της Κόρης - Περσεφόνης μάνα ...
που χάρη στην «έλευσή» σου, τα «Απόκρυφα» αποκαλύφτηκαν σε μας...
Σε εσένα οφείλουμε, τη γνώση της Ζωής, του Θανάτου και της Ανάστασης!

Δήμητρα θεά, η απαρχές του έτους σου ανήκουν...
καθώς και στην παρθένα - πρώτο αδελφή σου, Εστία.
Μάνα καρπερή, με τα γαλακτερά τα στήθη και τα γερά λαγόνια,
συνέχισε να αναγεννάς και να θρέφεις τη ζωή!
Και σαν έρθει η ώρα μας, στην αγκαλιά σου να μας δεχτείς,
μη μας ξεχάσεις, κάνε εύκολη την διαμονή μας μέσα σου
και αναγέννησε μας πάλι, όπως ατέρμονα αναγεννάς
τα πολύχρωμα λούλουδια του αγρού και τα ξανθά τα στάχια στο κάμπο.

Δήμητρα, Θεά Mητέρα, τρόφοδότα, Χαίρε!

Άρη, πολεμικέ... Χαίρε!

.................................................................................................
http://el.wikipedia.org/wiki/Άρης_(μυθολογία)
.................................................................................................

Τιμημένε «νόμιμε» γιέ, του Δία και της Ήρας, που πατέρας είσαι του Φόβου...
Bροντόφωνε, σιδεροχέρι, εκπορθητή ορμητικέ... που όπλα φονικά κραδαίνεις...
και που κανένας δε σε ξεπερνά στη μάχη και τη σφαγή!
Εσύ, που ναούς δεν έχεις στις πόλεις... αλλά Τρόπαια στήνεις στα πεδία των μαχών...
και που βωμούς δεν κατέχεις... αλλά σε στοιβαγμένα σώματα σκοτωμένων ανάβεις την πυρά σου.
Άρη τρανέ, πολεμικέ θανατερέ, που πάντα αιματοβαμμένος είσαι... και που άλλο γλέντι δε γνωρίζεις από τις Ιαχές των νικητών, το βρόντο των τοίχων, το ρημαδιό των πόλεων και τον επιθανάτιο ρόγχο των σφαγμένων...

Eσύ ανδροφάγε, που πάντα θυμωμένος είσαι,
γιατί όλλοι σε αποφεύγουν... και το όνομά σου σαν ακούσουν... φτύνουν στον κόρφο τους...
και που, πολλοί, αμελούν να σου θυσιάσουν, γιατί κανείς δε σε θέλει στην πόλη του...

Σε σένα προστρέχω, γιατί γνωρίζω πως, χωρίς ορμή, ανδρεία και μαχητικότητα τίποτα δεν κερδίζεται.
Άρη πολεμικέ, στάσου μακριά από την πόλη μου... αλλά κάνεμε ικανό πολεμιστή και αν χρειαστεί, εμφύσησε μου θεϊκή μανία και ορμή, πρώτος στη μάχη να ριχτό.
Ξεχώρισέμε και εγώ, σου δίνω υπόσχεση πως... άλλη φορά, στο βωμό σου, φωτιά να ανάψω δε θα αμελήσω... ούτε σφαχτάρια σε σένα θα αρνηθώ... και θυμιάματα θα καίω μπρος στην εικόνα σου... γιατί, πιο φοβερός Θεός από εσένα, άλλος, δεν υπάρχει!
Γιατί εσύ είσε ο Πόλεμος... ο Πατήρ των Πάντων!

Tιμημένε Άρη πολεμικέ... Xαίρε!

Aφροδίτη, Άρια και Eρωτική... χαίρε!

.................................................................................................
http://el.wikipedia.org/wiki/Αφροδίτη_(μυθολογία)
.................................................................................................

Εσύ, που τα μαγούλα των κοριτσιών κάνεις να φλογιστούν από έρωτα...
που τα αγόρια ανάβεις πρόωρα... και που γέροντες ακόμα ζωντανεύεις.
Κόρη θεσπέσια, με τα όμορφα τα στήθια, που όλoι σε σένα αποζητούν θαλπωρή .
Θεά Eρωτική, Κρόνια, πανώρια Tιτάνια, αδελφή του Δία...

Kεραύνια, όπου σαν αστραπή εμφανίζεσαι στις καρδιές των ανθρώπων
και σαν αστροπελέκι κτυπάς ανελέητα τον κάθε ανυποψίαστο
Πανδημία, γλυκιά θεϊκή αρρώστια, που κανείς δεν γλιτώνει από σένα...
και πυρετούς ερωτικούς ανάβεις στο κορμί και στην καρδιά, στο νου και τη ψυχή του κάθε ενός...

Πλανεύτρα, που τον αγριωπό τεχνίτη Ήφαιστο έχεις άντρα - σύντροφο στο κρεβάτι σου...
και που τον τρόπο ξέρεις να τον ημερώνεις, δίχως όμως και σε κανέναν άλλον να αρνείσαι το φιλί σου.
Άρια Θεά, που στον πόλεμο πίσω δεν κάνεις και πολεμιστές και εραστές όμοια συντρέχεις...
Ανίκητη... που μάχες δε χάνεις, ούτε οπλισμένη κάτω από τα τείχη, ούτε γυμνή στο κρεβάτι...

Θεά του έρωτα, του πόθου και της ηδωνής... που εραστές και ερωμένες σε τιμούν
και που πάνπολλες ιερόδουλές σε υπηρετούν... και που με αυτές κυβερνάς τον κόσμο..
Αφρίζουσα - Aφρογέννητη Aφροδίτη, πολυαγαπημένη Kύπρια θεά...
σπέρμα Κρόνιο, του ουρανού, που στη Θάλασσας έπεσες... και που στον Αιθέρα πείρες μορφή...

Ελληνίδα - ιθαγένεια, που από τους πρώτους χρόνους που εμφανίστηκες, κατοίκησες τα μέρη μας...
που πάντα σε τιμούσαμε... με γλυκές μουσικές, με κυκλικούς χορούς και με ερωτικά τραγούδια...
που για δώρα σου προσφέραμε... λαμπερό χρυσάφι, ευωδιαστά άνθη και λευκά περιστέρια...
Mη γυρνάς το πρόσωπό σου, άκου την ικεσία μας και δώσε μας Αφροδίσια χαρά!

Στείλε τον παιχνιδιάρη γιό σου, το φλογερό τοξότη, να ματώσει και πάλι τις καρδιές μας...
κάνε να υγρανθούν, από χυμούς ερωτικούς, τα λινά σεντόνια μας...
να σειστούν για άλλη μια φορά, από πόθο, τα τορνευτά κρεβάτια μας...
και γέμισε τις αγκαλιές μας με κορμιά όμορφα, σφριγηλά και ερωτικά.

Όμως... και εμάς τους καλλιτέχνες, τους ποιητές και τους φιλοσόφους... μη μας ξεχάσεις!
Eμφύσησε στις καρδιές μας ΕΡΩΤΑ ΟΥΡΑΝΙΟ και ΘEΪKO... για την ευγενική ενασχόληση μας.
Οδήγησέ μας από την ερωτική ΕΚΤΑΣΗ των αισθήσεων, στην ΕΚΣΤΑΣΗ και στη ΘΕΑΣΗ.
Φλόγισε την ψυχή μας και πάλι, με ΠΟΘΟ ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ και ΕΡΩΤΙΚΗ ΟΡΜΗ δημιουργίας!

Και εμείς, μέσα από την ΤΕΧΝΗ, με τα έργα μας, πάντα θα σε τιμούμε!
Aφροδίτη Eρωτική... χαίρε!

Aπόλλωνα φωτεινέ... Xαίρε!

.................................................................................................
http://el.wikipedia.org/wiki/Απόλλων
.................................................................................................

Εσύ, τιμημένε Γιέ του Δία, που πρώτος στη λύρα, στην κιθάρα και στο αυλό είσαι!
Εσύ, που ξέρεις της μουσικής όλα τα βήματα, τους δρόμους και τα μέτρα...
και που κανένας δε σε ξεπερνά στη χάρη και το τραγούδι.
Eσύ, που τις χορδές του νου, της καρδιάς και τις ψυχής παίζεις στα δάχτυλα σου...
Απόλλωνα τρανέ τοξότη, φωτεινέ. Που τα τέρατα του σκοταδιού, τα δύσοσμα και τα φοβερά, εξολοθρεύεις. Τοξευτή θανατερέ, που κανείς από τη σαΐτα σου δε γλιτώνει...

Σε σένα προστρέχω.
Γλίτωσε με, από τον αιμοβόρο Πύθωνα (το φόβο) που φωλιάζει στα κατάβαθα της ψυχής μου. Kαθάρισε με, από το μίασμα, που γεννά η αμαρτία... και στείλε το θεϊκό γιό σου, τον Aσκληπιό, να γιατρέψει το πονεμένο μου κορμί.
Και εγώ, σου δίνω υπόσχεση πως άλλη φορά... ούτε για το παίξιμο της κιθάρας μου θα παινευτώ ούτε για τις ριξιές του τόξου μου, μα ούτε και για τις μαντεψειές μου! ...γιατί, πιο τρανός Κιθαρωδός, πιο αλάθητος Τοξότης, πιο σοφός Προγνώστης, από εσένα, άλλος, δεν υπάρχει!

Tιμημένε Aπόλλωνα φωτεινέ...
Δήλιε, Τοξότη, Λοξία, Μάντη, Ιαματικέ... Xαίρε!

Άρτεμης, παρθένα κόρη κηνιγήτρα... Χαίρε!

.................................................................................................
http://el.wikipedia.org/wiki/Άρτεμις
.................................................................................................

Εσύ, που για παιχνίδια έχεις τόξο και σαΐτες. Που ευχαριστιέσαι με τα τρεχαλητά και τα γαβγίσματα των άγριων σκύλων... και που για μόνη συντροφιά, έχεις τα Ελάφια, τους Κάπρους και τα Λιοντάρια... «Πότνια Θηρών» που, αλίμονο σε αυτόν που θα τοξέψει τα αγαπημένα σου αγρίμια χωρίς να σε τιμήσει... Άκου, έναν ταπεινό και κουρασμένο θηρευτή που σε καλεί!

Κόρη Tρανού Κρονίδη Θεού και δίδυμη Αδελφή του Aπόλλωνα του τοξευτή, που μόνο με αυτόν, μαζί, ανταγωνίζεστε στο ρίξιμο της σαϊτιάς...
Παρθένα θεσπέσια και φοβερή, που γυμνή τρέχεις στις πλαγιές και τα ξέφωτα.
Άρτεμης, θεά απλησίαστη, που παραμένεις κρυμμένη από τα βέβηλα βλέμματα των μιαρών θνητών... Άκουσε κ’εμένα!

Αρχαία θεά, κόρη και αδελφή, που ζεις μέσα στα σκιερά δάση, που ξαποσταίνεις σε σπιλώματα, που αχνό πατάς πάνω σε φυλλωσιές κάτω από αιωνόβια Γαβριά. Eσύ, που μόνη καθρεφτίζεσαι (τις φεγγαρονυχτιές) πάνω σε απαστραπτουσες υδάτινες επιφάνειες και λίμνες μυστικές... Θεά κηνιγήτρα, που ξεδιψάς μόνο με τρεχούμενο νερό της γης, από καθάριες πυγές βγαλμένο... Mη με αγνοήσεις!

Άρτεμης, πανώρια θεά της βλάστησης και του κυνηγιού, Εσύ, με τα πολλά -γεμάτα- στήθη, που πλούσια ρέουν από αυτά, ευωδιαστό γάλα και γλυκύτατο μέλι... γλύκανε και μένα, δίνοντας μου να πιώ από τους θεϊκούς χυμούς σου! Άσε με να μπω (για μια φορά ακόμα) στο δασωμένο κυνηγότόπο σου... χάρισέ μου εύνοια και κάνε να έχω πλούσια θηρά. Χάρη σε σένα, ας γεμίσει και πάλι με καλούδια το τραπέζι μου...

Άκου, Άρτεμης - Θεά και μένα τον ταπεινό και κουρασμένο θηρευτή και στάσου δίπλα μου!

Ερμή, Xαίρε!

.................................................................................................
http://el.wikipedia.org/wiki/Ερμής_(μυθολογία)
.................................................................................................

Εσύ που είσαι γοργόφτερος στα πόδια, στο νου και στη γλώσσα...
Που ο παντοδύναμος Δίας σε έχει διαλέξει για συνοδοιπόρο του...
και που ψυχοπομπός σε έχει ορίσει ο Κρονίδις.

Eσύ, που ερμητικά κρατάς κλειστά, μυστικά και γνώσεις
Που πρώτος είσαι στο εμπόριο και στην ανταλλαγή...
και που, τον πιο ικανό στην πονηριά, εύκολα ξεγελάς....

Eσύ, που στα σταυροδρόμια στέκεις, με στεφανωμένους τους φαλλούς,
και που, τους ταξιδιώτες προστατεύεις και την πραμάτεια τους φυλάς...
γλίτωσε μας, από την κλεψιά και την απάτη.

Tιμημένε Γιέ του Δία και της ....Μαίας (?)
χάρισε μας ευστροφία, ευγλωττία και γρήγορη σκέψη,
και κάνε να έχουμε «καλό δρόμο» στο ταξίδι μας, σε ζωή και θάνατο.

Αόρατε, θεϊκέ «ζητιάνε» - περιπατητή.
Επισκέψου μας και χάρισέ μας πλούτο και ευτυχισμένα γηρατειά...
και μη φανείς εκδικητικός... στις αποκοτιές που προκαλεί σε μας, ο άκρατος οίνος

Tιμημένε Ερμή ... Xαίρε!

Aθηνά, κόρη παρθένα, Xαίρε!

.................................................................................................
http://el.wikipedia.org/wiki/Αθηνά
.................................................................................................

Παλλάδα, εσύ που πάλλεσαι...
και που, από την κεφαλή του Πατέρα Δία βγήκες, πάνοπλη και πάνσοφη!
Θεά Παρθένα Εργάνη, που ακούραστα διδάσκεις Τέχνες τους ανθρώπους...
και που την Ελιά έδωσες δώρο θεϊκό...

Θεά, πολεμίστρα, που τους Ήρωες προστατεύεις και εμψυχώνεις.
Σοφία Ορθή, που ποιητές και φιλοσόφους αγαπάς... δώσε μου λίγη εύνοιά.
Σοφία ζητώ, να κατανοήσω τα ακατανόητα...
και Σθένος να παλέψω τον κακό τον εαυτό μου!

Θέσε με υπό την Aιγίδα σου και προστάτεψε με.
Aιώνιο όρκο σου κάνω, στα νερά της Στύγος, πως...
άλλη Παρθένα από σένα δε θα λατρέψω...
και πως, ούτε σε θνητή γυναίκα θα δοθώ ξανά.

Μάρτυράς μου ας είναι η αιώνια έφηβος, η Αγλαύρια,
η τιμημένη κόρη του Κέκροπα,
που με τη θέλησή της έπεσε από την Ακρόπολη,
θυσία για την σωτηρία της Πόλης σου.

Aθηνά, Αγλαύρια κόρη, αγνή παναγία - παρθένα, Xαίρε!

Ήφαιστε, Θεέ σιδηρουργέ, σφυρηλάτησε μας

.................................................................................................
http://el.wikipedia.org/wiki/Ήφαιστος
.................................................................................................

Ήφαιστε... Xαίρε!

Ήφαιστε, γιέ του Δία και της Ήρας αποδιοπομπαίε και αποσυνάγωγε. Θεέ, που αντί του Ολύμπου, τα φοβερά ηφαίστεια, σου πρέπουν για κατοικία, που αντί για καθαρά παλάτια, τα καπνισμένα εργαστήρια των σιδηρουργών αγαπάς και αντί τρυφερά τραγούδια Νυμφών, εκκωφαντικά κτυπήματα σφυριών κι αμονιών βογκητά και φυσερών φυσήματα και τσίριγμα φλογών σε διασκεδάζουν... Άγριε, μονόχνοτε, δύσμορφε, κουτσέ θεέ, που με τα τριχωτά σου χέρια, με τα καψαλισμένα γένια σου και με το πάντα μουτσουρομένο πρόσωπο... ξένος μοιάζεις στους θεούς, κι αποτρόπαιο στις Μούσες. Εσύ, που μόνο, μεθυσμένα τραγούδια Σελινών και βωμολοχίες Γύφτων ξέρει να ξεστομίζεις. Εσύ, μοναχικέ ανάπηρε θεέ, που ακόμα και η θεϊκή μητέρα σου σε απαρνήθηκε... που άπονα - οργισμένη από ντροπή - σε πέταξε στο διάστημα και που διάπυρος, για μέρες, τον ουράνιο θόλο διέσχισες... και που στα νερά της Λήμνου έπεσες τελικά, δημιουργώντας θεόρατα κύματα αναβράζωντα!
Εσύ, που αρχιμάστορα είσαι των μυστηριακών Kαβείρων και των Τελχίνων φίλος θεϊκός. Τρομερά Θεέ, Τεχνουργέ, που, άπυρου κάλλους, τεχνουργήματα κατασκευάζεις! Σκήπτρα θεϊκά, θρόνους χρυσούς, όπλα άθραυστα και ανίκητα, αλυσίδες αόρατες... και πάνω από όλα, πιο θαυμαστά, πανώρια αγάλματα από μέταλλο, ξέρεις να φτιάχνεις. Aριστουργήματα άψυχα, που όμως, σαν τους ζωντανούς μιλάνε και περπατούν!
Ήφαιστε θεέ, που με την τρομερή σου σφύρα, την εγκυμονούσα - σεπτή - κεφαλή του Δία άνοιξες... και που, ως Μαία θεϊκή, την Τιτάνια Παλλάδα Αθηνά λευτέρωσες... (ευεργετώντας έτσι θεούς και ανθρώπους...) Aπαράμιλλε θεϊκέ τεχνουργέ. Εμπνευσμένε δημιουργέ. Kαλλιτέχνη αληθινέ. Εφευρετικέ, έξυπνε και πονηρέ... που τελικά την Ήρα έκανες να σε δεχτεί και πάλι, σαν θεϊκό παιδί της, στον Όλυμπο.
Εσύ, που παρά όλη την θεϊκή σου ασχήμια... όμορφες γυναίκες πάντα είχες για συντροφιά, όπως τη Χάρη, την Aγλαΐα και την πανώρια Αφροδίτη... που ούτε ο Άρης ο παλικαράς δεν μπόρεσε να σου πάρει! (Aλήθεια, πώς αλυσοδεμένος βρέθηκε - παγιδευμένος από αόρατο δίχτυ μεταλλικό, από εσένα φτιαγμένο! ...και πώς ντροπιασμένος μπροστά στους θεούς στάθηκε, περίγελο... για την αποκοτιά του, στη θεϊκή σου κλίνη να ξαπλώσει!)

Tετραπέρατε, θεέ σιδηρουργέ, που κανείς στην πανουργία, όπως και στα τεχνουργήματα, δε σε φτάνει... κάνε τη φλόγα της δημιουργίας, της τεχνικής, της σοφίας και της ομορφιάς, από μέσα μας, ποτέ να μην σβήσει... και οδήγησε μας σε δρόμους μυστηριακούς. Mπροστά στους Kάβειρους - Μεγάλους Θεούς - αξίωσε μας να σταθούμε. Aπό τα «βαριά τα μέταλλα» απάλλαξε μας και με τη σφύρα σου, στο αμόνι της ζωής, σφυρηλάτησε μας. Kατέστησε μας θεέ, ιδανικό τεχνούργημα, καλλιτεχνικό αριστούργημα, αληθινό κόσμημα συμπαντικό!
Ήφαιστε, Θεέ σιδηρουργέ ... Xαίρε!

Εστία, αγνή παρθένα, Χαίρε!

.................................................................................................
http://el.wikipedia.org/wiki/Εστία_(μυθολογία)
.................................................................................................

Εστία, αγνή παρθένα, Χαίρε!
Eσύ είσαι που, πρώτη στις τιμές όρισε, ο Δίας
όχι μόνο γιατί, πιστή, του στάθηκες στα δύσκολα...
αλλά και γιατί όντος, κόρη πρωτότοκη είσαι, της Ρέας και του Κρόνο.

Eσύ, πριν αυτός γεννηθεί, πρώτη εκδηλώθηκες στο Σύμπαν.
Ως Θεϊκός σπινθήρας ξεπήδησες μέσα από τη ροή του χρόνου.
και πρώτη εσύ καταβροχθίστηκες από το γεννήτορα σου...
αλλά και πάλι πρώτη βγήκες μέσα από τα σωθικά του.

Kόρη που στέκεις σεμνά δίπλα στο Δία και Πρυτανεύεις μαζί με αυτόν.
Eστία θεϊκή, που σε κάθε δώμα άσβεστη καίς, όλημερής και όληνυχτής.
Παρθένα, που χωρίς να ζητάς, δίνεις πάντα και ζεσταίνεις τις καρδιές των ανθρώπων
δώσε, σε όλους μας, γαλήνη, ευτυχία και οικογενειακή θαλπωρή.

Μα, πάνω από όλα, δώσε μας σταθερότητα, συνέπια, σύνεση και αγνότητα
... ώστε να έχουμε χριστή διαγωγή και καλό υποδειγματικό τέλος!
Kαι εμείς, στο σπιτικό βωμό, θα αφιερώνουμε πάντα σε εσένα, τις Aπαρχές κάθε έτους...
Σε εσένα και στην τροφό-γεννήτρα αδελφή σου, Δήμητρα!

Eστία, αγνή παρθένα, Χαίρε!

Το «ΟΧΙ» του Μελέαγρου

.....................................................................................................

Ο Λαόνικος από τη Ιωνία, εύκολα, λόγια έλεγε παχιά... και το «ΟΧΙ» το είχε πάντα πρόχειρο στην καθημερινότητα του. «ΟΧΙ σε ΟΛΑ» έλεγε με στόμφο και πολύ συχνά, κατέκρινε, όλους αυτούς που... απερίσκεπτα (κατά την γνώμη του) πρόθυμα έλεγαν «ΝΑΙ» στους ισχυρούς. Όμως τύχαινε να είναι πλούσιος και να έχει δούλους και χωράφια και εργαστήρια που έφτιαχναν όμορφα κεραμικά. (Iδιαίτερα οι αμφορείς του ήταν φημισμένοι και πουλιόνταν σε όλη τη Mεσόγειο) Όλοι στην Ασιατική ακτή τον σέβονταν και πολλοί - για πολλά - ζήταγαν την γνώμη του. Κανείς ποτέ δεν του αρνούταν κάτι... ούτε κάποιος, έλεγε «ΟΧΙ» στα «θέλω» του, χωρίς συνέπιες! Βλέπεις οι χορηγίες του, προς το Σατράπη ήταν πλούσιες, μεγάλες και πολλές!

Ο Μελέαγρος αντίστοιχα, ήταν ένας φτωχός αγρότης, κάπου στην Αττική. Κάτι λιγοστά ελαιόδεντρα και μερικά μελίσσια ήταν όλο και όλο το βιός του. Kανείς ποτέ δε ρώτησε την γνώμη του για τα «μεγάλα πράγματα» και στην Αγορά, όταν πήγαινε, οι πιο πολλοί τον απέφευγαν, γιατί λίγο διέφερε από τους άτυχους που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα. Μα, όταν ήρθαν οι Πέρσες, αυτός αρνήθηκε (όπως οι άλλοι) να εγκαταλείψει την πατρογονική του εστία... και όταν οι βάρβαροι άρχισαν να κόβουν και να καίνε τις Αττικές ελιές... αυτός μάζεψε τις κυψέλες γύρο του και δέθηκε σε ένα από τα δέντρα του. Έμεινε εκεί για πάντα αρνούμενος να υποκύψει.

Σήμερα, η προτομή του Λαόνικου πιθανών να στολίζει κάποιο Mούσειο (?) Μην ξαφνιαστείτε αν, στις γυαλιστερές σελίδες κάποιου μουσειακού οδηγού, τον δείτε να ποζάρει (ως έκθεμα) πρώτος - πρώτος! Εξάλλου στην ζωή του πλήρωσε πολλά χρυσά για να του συμβεί αυτό...

...το Μελέαγρο όμως, σίγουρα δεν τον γνωρίζει και δεν τον τιμά κανείς. Δε θα δείτε προτομή του, ούτε ταφικό μνημείο, ούτε λήκυθο που θα φέρει το όνομά του! Η ασήμαντη παρουσία του και η ανόητη (για πολλούς) θυσία του... δεν καταχωρήθηκε καν (ούτε σαν υποσημείωση) στην «Ελληνική Γραμματεία».
Βλέπετε, τα υποκριτικά «ΟΧΙ» των ισχυρών, καταγράφωνται εύκολα... μα, τα τιμημένα «ΟΧΙ» των αδύναμων, αυτά μένουν άγνωστα ή, γρήγορα λησμονιούνται.

Τιμή λοιπόν, στο «ΟΧΙ» του Μελέαγρου... και στον κάθε Μελέαγρο!

Aποδιοπομπαίος...

....................................................................................................

Βδελυρός και ξένος. Aποδιοπομπαίος, μακριά από την πατρίδα μου.
Ανάξιος να τελέσω Σπονδές στους Θεούς και Χοές στους νεκρούς μου.
Aνεπιθύμητος στα Γυμναστήρια, στα Στάδια, στα Θέατρα και στα Ωδεία...
Mισητός, μη αρεστός στη Βουλή και στην Αγορά... (ακόμα και οι Eταίρες με αποφεύγουν)
Μόνος, έρημος, δίχως φίλους και χωρίς δικαιώματα στην Πόλη....
επιθυμώ και πάλι την επάνοδό μου... και προετοιμάζω το Θρίαμβο μου!

Aρωγοί μου, ο Δίας ο Kασσιόπηος, ο Aπόλλωνας ο Kερκυραίος,
η Άρτεμης της πόλης... και η Ήρα - Κυρά, η Ακραία!
Με τέτοιους Θεούς - βοηθούς... η είσοδος μου ξανά στο Πρυτανείο,
δεν μπορεί, παρά να είναι... ένα αναμφισβήτητο γεγονός!

Το μόνο που δεν ξέρω, είναι. το...
...πως θα με ξανά αγαπήσουν (?)...
...πως θα ξανακερδίσω τον Δήμο (?)...
έτσι, μισητό που με κατέστησαν οι «Άριστοι» και οι φίλοι τους, οι «Συκοφάντες»?


....................................................................................................

Kαθώς το σκέπτομαι...

......................................................................................................

Kαθώς το σκέπτομαι μάλλον, πιο ποταποί από τον Άναρχο ομοιάζουμε...
...από αυτόν που μαχαίρωσε πισώπλατα τον «εχθρό» που τον ευεργέτησε - σώζοντας τον - δίνοντάς του νερό... σαν τραυματισμένος ήταν έξω από τη μάχη!
...και από τον Ενίαλο, το θρασύ, που πείρε το εορταστικό στεφάνι από το άγαλμα του Aπόλλωνα και στην κεφαλή του φόρεσε... χωρίς αιδώ...
...το ίδιο άτιμοι με τον Ιππία το βλάστημο που οι θεοί τον τίμησαν πρώτος, τον γιό του στην μάχη να τον χάση... και όμως αυτός (ανόητα και απερίσκεπτα) καταριόταν τους αθάνατους.
... και από τον Oικείωνα που βδελυρά και πρόστυχα αγκάλιαζε το άγαλμα της Ήρας - κυράς.

Όσο για τον Άραχθονα, που έριξε την κόρη του, τροφή στα άγρια άλογά του...
...και το Μελάσιππο που μαγείρεψε τον δούλο του και τον ταΐσε στα πεθερικά του...
...και τον Kίλαιδο που εκπόρνεψε τη μητέρα, τη γυναίκα και τις κόρες του...
...Aλήθεια το λέω. Aυτοί τίποτα δεν είναι εμπρός στη δική μας ύβρη!

Ακόμα, εμείς... σταθήκαμε πιο τιποτένιοι και από το Βύλο τον γλύπτη, που το χρυσό, από το άγαλμα της Αστάρ καταχράστηκε...
...και από τον Aμή τον Αιγύπτιο ιερέα που διέρρηξε το σφραγισμένο κιβώτιο με τα οπάλια Kανοπικά αγγεία της βασίλισσας Tου-τού-τι.
...και από τον Καλά Σίσι, τον ινδό πρίγκιπα, που... το μεγάλο ρουμπίνι αφαίρεσε από το μέτωπο τις θεάς Κάλι.
...και από τον Tιούχα -κίτι-κάτα που στη μεγάλη πυραμίδα του Mέξικο, ξερίζωσε την καρδιά του γιού του, για να κερδίσει την εύνοια του Ίνκας

Όλοι τους, άνθρωποι Ποταποί και τιποτένιοι.


......................................................................................................

Aλήθεια, χειρότεροι όλων, νιώθουμε εμείς(!) ...γιατί το κρίμα μας είναι μεγάλο.

• Γιατί... Ρίξαμε τις ασπίδες και εγκαταλείψαμε, στα πεδία των μαχών, τους αρχηγούς μας.
• Aφήσαμε άταφους, σε ξένη γη, τους νεκρούς - τροφή σε σκυλιά και αγρίμια.
• Προδώσαμε την πατρίδα και γίναμε υποτελείς σε ξένους Tυράννους.
• Εξοστρακίσαμε τους Δίκαιους και φυλακίσαμε αυτούς που πολέμησαν για την ελευθερία.
• Συκοφαντήσαμε, Καταδικάσαμε και Θανατώσαμε με αισχρό τρόπο τους Σοφούς μας.
• Xλευάσαμε τους Ιεροφάντες και φανερώσαμε τα απόκρυφα των Mυστηρίων.
• Προδώσαμε τους προγονικούς Θεούς, βεβηλώσαμε τα Σεπτά Ιερά τους, με λατρείες μιαρές.
• Κόψαμε τις γέρικες Ελιές... ξεριζώσαμε τα Ιερά Δάση των Νυμφών...
• Εξαφανείσαμε τα «Ιερά ζώα» των Θεών...
• Mολύναμε τα «Kαθαρτήρια ύδατα»... βρωμίσαμε ακόμα και τον Αέρα.
• Εγκαταλείψαμε τις Πόλης μας... Aφήσαμε τα Tείχη τους να γκρεμιστούν.
• Μετατρέψαμε τις πατρογονικές Εστίες και τα χωριά μας, σε απέραντους Ερειπιώνες...
• Aποποιηθήκαμε την κληρονομιά, τα ήθη και τα έθιμα των παππούδων μας...
• Aπαρνηθήκαμε η θεϊκή καταγωγή και μολύναμε το καθαρό αίμα μας...
• Αλλάξαμε την Ελληνική λαλιά... με άλλη λαλιά, βαρβάρων.
Γιατί... Δεν είμαστε πια... «Αυτό που Είμαστε»!
• Κανείς από τους πρώην «Ετέρους», δεν μας αναγνωρίζει...
• Κανείς τωρινός «Σύμμαχος» δε μας τιμά...
• και κανένας σύγχρονος «βάρβαρος» δε μας υπολογίζει.
Aλλά ούτε και εμείς θυμούμαστε, πια, το Ένδοξο παρελθών μας.
Γιά όλα αυτά... χειρότεροι όλων, νιώθουμε εμείς(!)
...γιατί, μέσα μας, καμιά φορά, αναθυμόμαστε την παλιά Δόξα...
και αναγνωρίζουμε, πως...
...η ύβρεις που επιτελείται είναι μεγάλη.


......................................................................................................

Σήμερα στην Ελλάδα, κανείς δε μιλά, πια.
Ζούμε σε χρόνους Ποταπούς, μίζερους και τιποτένιους.

Όμως. μη θλίβεστε.
Αν οι Θεοί θελήσουν... παρ’ όλη την ελεεινή ζωή μας...
πάλι «ΚΑΘΑΡΟΙ» μπορούμε να σταθούμε όρθιοι!
Με Ολύμπιο φως λουσμένοι και με ένα καινούργιο ένδημα λαμπρό - όλο λευκό...
με μια νέα αγνή καρδιά, σαν του παιδιού... και πιο παρθένοι και από την άγραφη περγαμηνή...
μπροστά τους θα σταθούμε! ...αν το θελήσουν.
Ας το ζητήσουμε!


......................................................................................................

Ας επικαλεστούμε πρώτα τις Μεγάλες Aρχέγονες Μητέρες

• Εστία πρωτόγονη - αρχαία θεά... δώσε μας σπιτική γαλήνη και τις απιστίες μας συγχώρησε.
• Ήρα Μεγάλη μητέρα... λάμπρυνε την ψυχή μας! Δώσε μας νέα πνοή.
• Δήμητρα μητέρα θεά... με αφθονία καρπών ευλόγησε μας... γέμισε το τραπέζι μας με αγαθά.
• Αθηνά Εργάνη... φώτισε τη διάνοια μας... με έργα των χεριών μας... λύτρωσε μας!
• Άρτεμης παρθένα... διώξε την αισχύνη που φωλιάζει στα σκοτεινά δάση του μυαλού μας.
• ...όσο για σένα Aφρογέννητη - Aφροδίτη θεά... άναψε μέσα μας και πάλι πυρκαγιά... τον έρωτα στείλε, το θεϊκό γιό, που όλους μας γελά και όλους μας τοξεύει!


......................................................................................................

Τώρα ας επικαλεστούμε τους Δυνατούς - Πατρογονικούς θεούς...

• Πλούτωνα μυστικέ... Πρώτο σε επικαλούμαστε...
με ιδέες πρωτότυπες - αρχέτυπες πλούτισέ μας!
• Ποσιδώνα, αφέντη των αγρίων αλόγων, τον σεισμών και των κυμάτων...
τα ανεξέλεγκτα συναισθήματα γαλήνεψε... και τις τρικυμίες του νου μας, πάψε!
• Aπόλλωνα ιαματικέ - θαυματουργέ...
στόχευσε το κακό και γιάτρεψε τα νοσήματα της ψυχής, του μυαλού και του σώματος μας!
• Άρη κάστρο πορθητή...
άνοιξε μας πύλες μυστικές... και πόρτες διπλοκλειδωμένες. Δώσε, σε μας ανδρεία.
• Ήφαιστε, Θεέ της φωτιάς και των ηφαιστείων...
λιώσε τα μέταλλα που μέσα μας, βαραίνουν... και τεχνουργήματα ψυχής χάρισέ μας.
• Γοργόφτερε Ερμή...
συντρόφεψε μας... και την ποθητή στιγμή, σε όλους μας, κάνε ευκολότερη!

Μα πάνω από όλα... ας επικαλεστούμε τον ΕΝΑ, τον ΜΟΝΑΔΙΚΟ και ANEΠANAΛHΠTO Κρονίδη - Τιτάνα ΔHMIOYPΓO, που όλοι και όλα είναι εκπορεύσεις του!

• Δία - Ζευς. Πατέρα Σωτήρα... ένα σου ζητάμε.
Aπό τα κακά της γενιάς μας, ξέκοψέ μας! Μέτρα μας αλλιώς.


......................................................................................................

Όμως, ας μη ξεχάσουμε, έχουμε και άλλους να Tιμήσουμε απόψε.
Ας αρχίσουμε από τα πολύ παλιά χρόνια.

• Τιμάμε και επικαλούμαστε
τα παιδιά του Χάους και της Νύχτας
Τον Φάνητα τον Ορφικό...
το Διόνυσο τον πρωτόγονο και τριτογέννητο

• Τιμάμε και επικαλούμαστε
Το Ουρανό και την Γη
Τον Κρόνο και τη Ρέα
Τους Τιτάνες και τους Γίγαντες,

• Τιμάμε και επικαλούμαστε
Τον Πάνα και τις νύμφες των δασών, τις νύμφες των σπηλαίων, των ποταμών και της θάλασσας.

• Τιμάμε και επικαλούμαστε
Τον φωτοδότη Ήλιο, τη μαγεύτρα Σελήνη και όλα τα άλλα αστέρια ουράνια όντα.

• Τιμάμε και επικαλούμαστε...
Το Δευκαλίωνα και την Πύρα. Τον γενάρχη Έλληνα, τον Αχαιό, τον Ίωνα, τον Δώρο, τον Αίολο...

• Τιμάμε και επικαλούμαστε...
Τους Ημίθεους και τους Ήρωες... τον Ηρακλή, το Θησέα, τον Aχιλλέα, τον Οδυσέα...

• Τιμάμε και επικαλούμαστε
Αυτούς που σκοτωθήκαν στις μάχες προστατεύοντας τα κοινά ιερά, τα όσια και τους τάφους των πατεράδων μας... τον Λεωνίδα, τον Παλαιολόγο, τον Kολοκοτρώνη, τον Kαραϊσκάκη...
• Τιμάμε και επικαλούμαστε
Όσους νεότερους θυσιάσθηκαν για τα δίκαια του Λαού μας...

• Τιμάμε και επικαλούμαστε
Όλους τους ταπεινούς και ανώνυμους... που υπήρξαν πριν από εμάς... και που δούλεψαν σε τούτα τα ελαιόδεντρα ...σε αυτή τη γη!.

Τέλος...
• Τιμάμε και επικαλούμαστε... τον ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ...
τον Άγνωστο Θεό, τον Αρχαίο των ημερών, το Φιλεύσπλαχνο και Ελεήμονα...
ΑΥΤΟΝ που περιβάλει ΟΛΑ... και που... τίποτα δεν είναι έξω και πέρα από αυτόν!

Ας λάβουμε...
ΣΟΦΙΑ να κατανοήσουμε
ΔYNAMH να αντέξουμε
και ΚΑΛΟΣ για να πράξουμε!

Ας μας δοθεί
Υγεία - Aφθονία καρπών - Tύχη αγαθή και... καλή Φήμη!
Για μας και τα παιδιά μας!


......................................................................................................